Rozdział 1

Natsu biegł za blondynką, jednak ta była za szybka. On się nie poddawał, przecież to nie w jego stylu.

Gdy włosy Lucy mignęły mu za rogiem on zaczął biec aż się za nim paliło. Dosłownie.

Dogonił ją przy zamkniętej bramie miasta. Podczas tych 4 lat wiele się zmieniło. Na przykład, aby już nigdy nie powtórzyła się sytuacja, że ktoś idzie i nie wraca, o godzinie 1:30 zamykano bramy miasta. Salamander złapał dziewczynę, gdy ta próbowała przejść przez bramę.

-Lucy! Co Ty do cholery wyprawiasz?!

Ona nie zwróciła uwagi na chłopaka i dalej próbowała przejść przez bramę.

-Złaź mi stamtąd natychmiast! 

Jednak ona dalej go olewała. Zdenerwował się. Wlazł za nią na tę bramę, złapał ją w pasie i zaciągnął na dół.

-Odstaw mnie!

-To ty jednak mówić wciąż umiesz?

Powiedział sceptycznie i poczęstował blondynkę swoim "smoczym" uśmiechem. Gdy ona to zauważyła w jej oczach pojawiły się łzy.

-E? Zrobiłem coś nie tak? Lucy! Nie płacz!

Jednak ona teraz była wtulona w "byłego" przyjaciela a jej łzy leciały strumieniami. Natsu trzymając swoją świeżo odzyskaną przyjaciółkę na rękach zaniósł ją do jej starego mieszkania. Położył ją na łóżku a sam usiadł na fotelu. Chciał z nią porozmawiać, jednak ta zasnęła.

Poczekał do rana. Zrobił jej śniadanie. I czekał. Minęła godzina, jedna, druga.

Ona dalej spała. Natsu znudzony czekaniem postanowił przejrzeć torbę dziewczyny, ot tak, z nudów.

Znalazł tam niedojedzoną bułkę i kilka okruszków.

Wtedy ona się obudziła, nie miała pojęcia gdzie jest. Natsu widząc, że przyjaciółka się podnosi wskoczył na łóżko.

-Witaj Lucy!

Dziewczyna się przestraszyła, nie była gotowa na widok znajomej twarzy. Po dość mocnym lewym sierpowym Salamander leżał na ziemi tuląc swój policzek.

-A to za co?

-Co ja tu do cholery robię! Wiedziałam, że mam nie wracać po te dwa świstki papieru...

-Lucy? Co ty gadasz?! Wiesz jak wszyscy za Tobą tęsknią?

-No i co z tego? Skoro uciekłam, miałam w tym powód! Na początku mogliście mieć jakieś ale, jednak teraz powinniście o mnie zapomnieć!

Natsu spojrzał na blondynkę z niedowierzaniem, może nawet i ze złością. Złapał ją za rękę i wyprowadził z mieszkania.

-Gdzie Ty mnie ciągniesz?! Natsu ja muszę wracać skąd przyszłam!

Jednak teraz to on ją olewał. Szedł przed siebie wręcz szarpiąc za nadgarstek dziewczynę. W końcu się zatrzymali.

-Co ty wyprawiasz?! Chcesz mi rękę połamać?! Rany...

-Spójrz przed siebie Lucy!

Powiedział tonem wskazującym na jego wściekłość. Ona się przestraszyła i spojrzała.

-No co? Grób jak grób.

-Że co? Przeczytaj co jest na nim napisane. Nie chcesz? To ja przeczytam.

"Tu powinna spoczywać nasza najdroższa przyjaciółka, członek rodziny Fairy Tail

Lucy Heartfilia.

Niech spoczywa w pokoju, a jeśli żyje..

Niech wróci."

Wiesz do cholery jasnej jak wyglądał pierwszy rok w gildii?! Nie skąd możesz wiedzieć! Ja ci powiem. Każdy się modlił, na misję wychodzono w razie najwyższej konieczności, ponieważ nikt nie chciał przegapić momentu jak szczęśliwa wejdziesz do gildii! Każdy się o Ciebie martwił, szukał Cię! Ja.. ja się prawie zabiłem! Ale Ciebie to teraz nie obchodzi! Wolisz żyć w nędzy z połową bułki w plecaku gdzieś tam? Proszę bardzo! Tylko wytłumacz to swoim przyjaciołom, jeżeli ich jeszcze za nich uważasz!

Lucy zatkało. Salamander stał wściekły i patrzył na nią. 

-Nic nie powiesz?

Powiedział tylko do niej, westchnął. Schował ręce do kieszeni i poszedł w stronę gildii. Ona jeszcze chwilę stała wryta.

-Natsu! Nie mów im, że wróciłam.

Natsu się wkurzył jeszcze bardziej. Najpierw chciał coś powiedzieć, lecz się odbiegł od tego pomysłu.

-Natsu! Nie mów im!

Teraz już nie wytrzymał.

-Wiesz co?! Gdybym wiedział, że jak wrócisz będziesz taka, to bym Cię nie szukał i myślał, że nie żyjesz. W sumie dla mnie nie żyjesz, bo wolę zapamiętać Lucy jako najlepszą przyjaciółkę pod słońcem, niż wredną sukę, która wstydzi się rodziny! Nie powiem im, niech żyją w złudzeniu.

Powiedział i odwrócił się. Poszedł. A ona znów stała jak wryta. Gdy Natsu znikł za drzewami z jej oczy poleciały łzy.

-Lepiej żeby mnie nienawidził, niż szukał bezmyślnie...

Przetarła słoną kroplę z policzka i pobiegła do domu po co przyszła.

~~~~~~~~~~~~~~~~

Smutno się zaczyna, no wiem. Jednak mam w tym swój cel. No i jakby zawsze było kolorowo, to co to jest. Nie piszę cukrowej babki tylko fanficka xD

Zostawcie po sobie ślad, czy coś :D